Kracht

Bij het verder reizen naar het zuiden richting Arequipa zie ik de kracht van de natuur nog meer toenemen. De busrit gaat door woestijn, grote zandvlaktes met een prachtig lijnenspel van zandduinen. Deze gaat over in steenvlaktes en rotsige bergen. Voor mensen is het moeilijk hier te leven, tenzij je je volkomen losmaakt van alle gemakken waarvan we het gevoel hebben ze niet te kunnen missen zoals stromend water, electriciteit en toiletten.

Artequipa is de ´witte stad´. Hier was oorspronkelijk geen nederzetting, maar de legende vertelt dat een beeld van de maagd Maria (gedoneerd uit Spanje) naar de nederzettingen in de Colca Canyon zou worden gebracht. Maar op een dag wilde dit beeld nit meer verder. Hier is toen de stad Arequipa gesticht. De ´witte stad´ omdat ze bij de opbouw ervan de witte steen uit de omringende bergen gebruiken. Hier kun je je wanen in een prachtige koloniale stad met alle gemakken van dien (en 360 dagen zon). We rusten hier uit na een lange busreis en genieten van koffie, winkelstraten, Arequipeens ijs (zie foto) en een warme douche in een prachtige hotelkamer.

Maar de natuur roept ons. We boeken een trekking door de Colca Canyon. De diepste kloof of canyon ter wereld. De weg hiernaar toe geeft vergezichten over zes verschiullende slapende vulkanen. Stel je voor dat daarbinnen een krachtige kolkende massa actief kan worden en alle beschaving weer uit kan wissen!
We passeren hoogtes van bijna 5000 meter. Hier wonen de Lama´s, Alpaca´s en Vicuña´s die de plaatselijke bevolking en andere delen van de wereld van wol voorzien. Op deze hoogte neemt de druk in het hoofd toe, er is minder zuurstof in de lucht en onze passen worden onvast. Maar ook hier hebben mens en dier een manier gevonden om in harmonie met de kracht van de natuur te leven. Wij zijn het al ontwent. Nederigheid is gepast, ook naar de mensen die hier wel weten te leven.

De Colca Canyon is wederom van een overweldigende schoonheid. Wij hebben een tocht van zeven uur wandelen voor de boeg. We dalen af in de canyon en voelen onze knieen en bovenbenen flink als we de rivier in de canyon bereiken. Maar ook hier staat ons weer een speciaal microklimaat te wachten; subtropisch, groen en vol fruitbomen. Zoveel fruit dat ze het nooit allemaal de canyon uit krijgen over de smalle wandelpaden met als enige vervoer ezels. Alles wat ze in de canyon hebben opgebouwd aan huizen en simpele lodges is aangevoerd via deze steile wandelpaden. Wij voelen deze in alle ledenmaten maar genieten ten volste van de energie die het hier (samen) ZIJN geeft. Onze gids vertelt dat in de canyon wel 100 aardschokken of trillingen per dag zijn en hij ziet zelfs veranderingen in de weg naar beneden ten opzichte van twee weken ervoor. Opnieuw de bevestiging dat de kracht van de natuur onze zorgvuldig opgebouwde samenleveningen zo kan wegvagen en leert ons om er niet teveel aan te hechten.

Het vraagt mentale kracht van ons de tocht voort te zetten met heftige regenval (zonder regenpak). Om vervolgens ook niet te klagen onder de koude douche. We ervaren dat er iets krachtigers is dat ons kan steunen. We proberen dan ook de fysieke kracht om naar 3200 meter te stijgen op de lege maag om 5 uur in de ochtend aan te vullen met die universele krachtbron.

Wat heftig, maar zo mooi en wat heeft deze tocht de kracht uit de natuur ons ook innerlijk laten beleven. We voelen ons gesterkt als we weer in de bus naar Lima zitten.

Ik wens jullie allemaal warme feestdagen toe! Wij zullen de kerstdagen in Chiclayo doorbrengen bij een sjamaan. Een plek zonder electriciteit en ver van bereik van mobiele telefoons. ´Stille nacht...´.