Overgave

Na een week onderweg te zijn geweest, nu weer terug in Lima. Het is geweldig om de vele reacties van jullie te lezen! Door mijn overgave aan het reizen en de intensiteit ervan voelt het alsof ik al veel langer in Peru ben. We hebben veel gezien, gedeeld en gelachen, een heerlijke week waarover ik in verschillende schrijfselen zal vertellen. We zullen nu een paar dagen in Lima blijven want Florike staat op het punt een huis te kopen, waar veel voor geregeld moet worden.

Onze reisweek begon op zaterdagochtend 5 december. We namen de bus naar Ica. Deze stad ligt ongeveer 4 uur van Lima richting het zuiden. De weg voert langs de kust met voornamelijk veel woestijn. De mist van Lima verdwijnt en maakt plaats voor de zon. Ik ervaar een feest van herkenning om weer door de woestijn te reizen. Nu niet in de Sahara van Algarije, maar in Peru. Uitgestrekte zandvlaktes, soms rotsachtig, dan weer alleen maar heel veel zand. Dit keer rijden we echter op een zeer degelijk aangelegde verharde weg en niet door het zand.

Het reizen met het openbaar vervoer is prima geregeld. Er zijn diverse busmaatschapijen die lijndiensten hebben naar alle plaatsen in Peru. Er zijn goedkopere bussen en zeer luxe bussen (waar je in business class stoelen bijna horizontaal kunt liggen en slapen). Daarnaast kun je een mini-bus nemen, een taxi of een soort tuctuc motortaxi. In de meeste steden rijden meer taxi’s en bussen dan mensen met eigen auto. Ik zou hier zelf geen auto willen want het verkeer is een chaos, het recht van de sterkste geldt. Iedereen wil snel ter plaatse zijn, voorrang moet je nemen. Soms zijn er stoplichten, meestal niet. Wanneer ik in de bus of taxi zit moet ik me overgeven aan een bepaald vertrouwen dat ik goed terecht kom. Een keer in deze week kon ik de angst niet overkomen dat we met de rijstijl van onze chauffeur grote kans hadden om te komen in een bus ongeluk. Ik heb toen geen oog dicht gedaan, ten onrechte blijkt want ik ben er nog steeds en de rit was hetzelfde verlopen als ik lekker had geslapen. Toch is het iedere keer weer even slikken als ook de veiligste busmaatschappij voor vertrek even langsloopt met een camera om ieders gezicht op de film te hebben zodat ze weten wie er in de bus zit, of zat…

Omdat mijn nieuwsgierigheid naar mensen en plaatsen in de wereld groot is lukt het me steeds weer me aan omstandigheden over te geven, mee te bewegen met de stroom of het tempo van waar ik me beweeg. Dit werkt, je komt niet klem te zitten en raakt niet afgezonderd. Daarbij luister ik nu wel steeds beter naar mezelf (dat innerlijke stemmetje). Ik heb geen haast (niet hier), ik neem geen taxi of bus waar ik me niet veilig bij voel, de intuitie staat op scherp en daar vertrouw ik op. Tot nu toe is de belonging dan ook groot. Wat is er veel te zien en te beleven, en ik geniet met volle teugen.

In Ica staat ons een echte Oase te wachten. Huachina ligt dicht bij Ica en is een meertje met palmbomen en een paar huizen en hotelletjes tussen de reusachtige zandduinen in. Hier komen wij om het sandboarden eens uit te proberen. Florike en ik geven ons (on)geduldig over aan het wachten voor vertrek (onze chauffeur moest nog iemand naar Ica sturen met een jerrycan om benzine te halen). Maar geduld wordt beloond, ook deze keer.
We rijden met een sandbuggy (zie foto’s) de duinen in en komen in een waanzinnig groot gebied van zandduinen. Prachtig, echt onbeschrijfelijk mooi. De chauffeur blijkt zeer ervaren en weet ons gillend van plezier de mooiste plekjes en stijle afdalingen te laten beleven. Hij is ook een goede leraar. Sandboarden blijkt jezelf van stijle hellingen af laten glijden op je buik op een sandboard (ingewreven met kaarsvet voor nog minder weerstand dus meer snelheid). Eerste een kleine heuvel, en dan van steeds grotere hoogte. Doodeng, spannend en dan ineens geweldig leuk, gaaf en vet cool. Kijk maar naar de filmpjes!

OVERGAVE, en vertrouwen dat je goed terecht komt. Wat een heerlijk gevoel.